Icim disima cikti, kelimenin tam manasiyla...
Bu sene Ramazan, ayni cocuklugumda hatirladigim gibi, yaz aylarina denk geldi. Nostaljik bir hava icindeyim bu yuzden. Bugunun sicagi, beni 30 yil oncesinin yazina goturuyor; herseyde cocuklugumu hatirliyorum. Ramazanin tekrar bu mevsime 30 sene sonra gelecegini bilmek ise zaman cimriligi yaratiyor bende. Yani aslinda genelde hep boyleyim, ama bu ara daha da fazla, hic bir an bosa gitmesin istiyorum. Abarttim iyice, her dogan guneste uyanik olmak, ama uykumun her aninda ayri bir ruya gormek, her gunes batisina karsi hazirolda beklemek istiyorum. Istemek garip bir kelepce; istedin mi yapacaksin, baska turlu o istegin bagindan kurtulus yok.
Herkesin bir defosu var ya hani, kimisinin dizleri kaput, kimi bel agrisi ceker, kimisi de uykusuzluk. Benim defolarimdan biri de midem. Her taraflarim altindan kalkar da iste midem kaldirmaz herseyi.
Sicak, oruc, bisiklet turu icin yogun hazirliklar, gec yemeler, erken uyanmalar, susuz kalmamak icin litrelerce su... Olmadi, midem kaldirmadi, icim disima cikti iki gecedir. Yiyorum, oyle agir falan da degil ha, hele cok hic degil. Ama yedikten iki saat sonra falan, icimde bir canavara donusuyor yediklerim ve bir sure sonra da midecigim daha fazla zaptedemiyor ve cikariyor. Bittim, bittim... Midem sanki tekmelenmis de bere olmus gibi aciyor. Agzimda icimde aci bir tat. Birseyleri istedigim gibi yapamamayi sevmiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder