Ne zaman,hah oldu desem; ne zaman, herşeye zamanım yetiyor, enerjim bitmiyor, istediklerimi gerçekleştirmek için gereken gayrette disiplinliyim, hergün güneşli ve menüde hep sevdiğim şeyler var desem, daha dediğimin hemen ardından, bir bakıyorum o irade, o disiplin delik deşik olmuş, zamanımı -en kıymetli şeyimi- kontrolsüzce çar çur ediyorum ve önüne geçemiyorum, daha dün 24 saate 72 şey sığdırırken bugün tek parmağımı oynatacak enerjim yok, üstelik hava gri gri bulutlu olmuş ve de yiyecek sevdiğim hiçbirşey bulamıyorum ve ama gene de yiyorum! Sonra, ee sonra elbette bu hal de geçiyor, ve a aa galiba bu sefer oldu, yaptım, yapıyorum, oley derken, gene hooop bulutlanıyor hava.
Demem o ki, sanırım hayat bu; sürekli bir çaba, gayret, mücadele. Çok şükrediyorum ki, en azından çabaladıklarım kendi istediğim, seçtiğim, anlamlı bulduğum şeyler de bu gayrette kendimce bir mutluluk buluyorum. Ve dönmeye devam ediyorum.
